Idea klubów inwestora narodziła się pod koniec XIX stulecia w Stanach Zjednoczonych. Już wtedy ludzie odczuwali potrzebę zgłębiania tajników inwestowania. Dlatego stworzyli wspólny portfel akcji powstały z zebranych pieniędzy, wkładem do portfela były też wiedza i umiejętności wspólników.

Gwałtowny rozwój klubów inwestora nastąpił jednak dopiero po krachu na Wall Street w 1929 roku. Kluby dały inwestorom możliwość zastanowienia się nad popełnianymi dotychczas błędami. Pozwoliły także wykorzystać dostępne strategie i techniki umożliwiające bardziej efektywnie inwestować dostępne środki . Ważne było także rozłożenie ryzyka, które stało się możliwe poprzez działanie w grupie.

Za "ojca klubów inwestora" uważany jest Frederic C. Russell, autor pierwszego klubowego statutu powstałego w 1940 roku w Detroit. Natomiast 11 lat później powstała pierwsza narodowa organizacja skupiająca kluby inwestora - National Association of Investors Corporation (NAIC). Obecnie szacuje się, że w USA działa ponad 60 tys. klubów skupiających około milion członków.

W Europie największą ilość klubów inwestora mogą poszczycić się: Francja i Wielka Brytania. Idea dotarła na kontynent w latach sześćdziesiątych, a pierwsze kluby inwestora powstały we Francji w 1968 roku. Dzisiaj jest ich tam18 tysięcy i skupiają ok. 250 tys. członków. Natomiast liczba członków, którzy od 1968 roku do dzisiaj uczestniczyli w klubach wynosi aż 2 miliony osób. Z tego powodu kluby inwestora uznawane są we Francji za jedną z głównych sił wspierających rozwój rynku papierów wartościowych.

Jak to działa we Francji?

Francuskie kluby inwestora funkcjonują w formie wspólnot, dla których rozpoczęcia działalności nie są wymagane żadne czynności administracyjno-prawne. Członkami klubu mogą być wyłącznie osoby fizyczne. Dla prawidłowego działania klubu tworzony jest statut, a także wybierane są władze: Prezes, Skarbnik i Sekretarz. Klub inwestora może liczyć od 5 do 20 osób i możliwa jest przynależność tylko do jednego klubu.

Każdy z członków analizuje przydzielony mu sektor gospodarki, następnie podejmowana jest wspólna decyzja inwestycyjna. Każdy uczestnik klubu zobowiązany jest do dokonywania regularnych wpłat na konto klubu, jednak wysokość tych wpłat jest ograniczona do wysokości 3000 FFR (ok. 1,6 tys. zł.) miesięcznie. Każdy klub we Francji może powstać na okres do 10 lat, możliwe jest opuszczenie klubu w dowolnym momencie przez każdego z członków.

Kluby inwestora koncentrują się na inwestowaniu długoterminowym, w związku z tym operacje spekulacyjne są ograniczone do 10% całkowitej kwoty zgromadzonego kapitału. Nie są to jednak jedyne ograniczenia - kluby nie mogą dokonywać zakupów papierów wartościowych na kredyt, także inwestowanie w instrumenty pochodne objęte jest ograniczeniami. Kluby inwestora spełniają rolę wyłącznie edukacyjną, uczą jak można efektywnie inwestować. Świadczy o tym fakt, iż 60% ich członków utrzymuje poza klubem indywidualne rachunki inwestycyjne.

Istotną rolę w systemie francuskim odgrywają pośrednicy finansowi - biura maklerskie. Kluby otwierają tam swoje rachunki, składają tam także swoje statuty. Na tym współpraca się jednak nie kończy - na prośbę uczestników klubu przedstawiciel biura może brać udział w spotkaniach, jego rady mogą być szczególnie pomocne klubom początkującym, nie może jednak brać udziału w głosowaniu. Ponadto biuro zobowiązane jest corocznie przedstawić każdemu członkowi saldo zmian wartości klubowego portfela, określając przypadający na konkretną osobę, roczny zysk z inwestycji. Podyktowane jest to względami podatkowymi, kluby bowiem po spełnieniu warunków dotyczących wysokości wpłat, ilości członków itp. korzystają ze zwolnień podatkowych. Członkowie klubu płacą podatek od zysku ze sprzedaży papierów tylko za rok, w którym opuścili klub lub w którym klub został rozwiązany. Z pewnością jest to atrakcyjna forma zachęty do uczestnictwa w klubach inwestora.

Obecnie szczególnie dynamiczny rozwój idei klubów można zauważyć przede wszystkim w Wielkiej Brytanii, gdzie od 1993 roku do dnia dzisiejszego powstało ponad 5400 zarejestrowanych klubów inwestora. Przyczyną tak gwałtownego rozwoju klubów można upatrywać w tym, że idea powstawania tych wspólnot dotarła tam stosukowo późno i nie zdążyła się jeszcze rozwinąć. System klubów funkcjonuje również w wielu innych krajach. Są one skupione w Światowej Federacji Klubów Inwestorskich (WFIC), której członkami jest 15 narodowych organizacji.